Pierwszy miesiąc po narodzinach Kazika to czas totalnego rozgardiaszu, żeby łagodnie to ująć.

Podobno istnieją dzieci idealne (czytaj: ciche i ciągle śpiące), które sprawiają, że „urlop” przy słowie „macierzyński” ma rzeczywiście sens – trudno jednak powiedzieć ile w tym prawdy J W naszym wypadku trafiliśmy na egzemplarz charakterny, w dodatku obarczony kolkami. Pierwszych kilka tygodni to czas, poza tym że piękny, bardzo straszny. Cały porządek świata odszedł w zapomnienie. Nic się nie zgadzało. Dziecko ciągle płakało i krzyczało, jadło o dowolnych godzinach, spało mało i o dziwnych porach, żądało zmiany pieluchy zbyt często lub niezbyt, ale jedno robiło regularnie – żądało uwagi. Nieustannie. Najlepiej w postaci leżenia na matce. Ciągłego. Bo jak nie to wrzask. To, oraz brak snu i hormony rozchwiane po porodzie, sprawiło że całe normalne życie poszło w odstawkę. Nie było mowy o normalnym sprzątaniu, ogarnięciu siebie, ogarnięciu rzeczywistości, ogarnięciu czegokolwiek. A gdy ktoś mówił że wszystko unormuje się samo za kilka tygodni – ciężko mi było w to albo uwierzyć albo się z tym pogodzić.

Ale rzeczywiście. Nie wiadomo kiedy z tego chaosu zaczął wyłaniać się względnie nowy świat.

Postanowiłam karmić na żądanie oraz dawać Kazikowi tyle czasu i uczucia ile potrzebuje, jedynie STARAJĄC się wprowadzać jakieś stałe działania.

W okolicach 6 tygodnia zaczęłam obserwować z ulgą, choć i zdziwieniem, normowanie się pewnych obszarów dobowych.

W tej chwili Kazik je średnio co 3 godziny. Oczywiście zdarzają się dni gdy przesuwa sobie karmienie godzinę do tyłu lub do przodu i rozchrzania całą dobę, no ale takie jest życie z dzieckiem. Zdarzają się też takie gdy chce jeść raz co 2 a raz co 4 godziny, ale przecież to nie sterowany komputerowo mechanizm. Wy też macie czasami ochotę na pomidorową, a czasami na trzy eklerki J

Po porannym karmieniu (za takie uznaję to co jest od 8, wszystko co przed 6 to noc J) następuje poranne mycie, kremowanie i przebieranie. Później chwila w łóżeczku pod karuzelą – zwykle ja wtedy lecę się umyć i przebrać jeśli nie zrobiłam tego wcześniej, ale staram się wstać przed Kazikiem, i wtedy ogarnąć jeszcze kuchnię po tym co zostawiłam tam w nocy. Następnie przytulanie, śmianie się, robienie głupich min, guganie. Koło 11 następny posiłek i wychodzimy na spacer, na którym mały śpi a ja staram się pokonać jak największy dystans w jak najkrótszym czasie – to mój jedyny czas na aktywność fizyczną, której potrzebuję aby wrócić do formy po trudnym czasie ciąży i porodu. Po spacerze koło 14 – posiłek. Później czas na popołudniowe zabawy – siedzenie na leżaczku z wibracjami i oglądanie kart kontrastowych (w tej chwili zajmuje to dość dużo czasu bo Kazik ma fazę na dokładne oglądanie obrazków, a ja w tym czasie o każdym z nich opowiadam historie), leżenie na macie (choć jest jeszcze za mały i na razie interesuje go tylko jeden motylek z szeleszczącymi skrzydełkami, nie wyciąga jeszcze rąk do zabawek więc tylko patrzy i guga), leżenie na brzuchu na drugiej macie i ćwiczenie podnoszenia głowy (to woli robić leżąc na mamie), tańczenie na rękach mamy, słuchanie piosenek z youtube i śpiewanie oraz ulubiona część – zwiedzanie mieszkania na rękach mamy i podziwianie wszystkich mebli, z ulubioną półką na czele. Czasami udaje się zdążyć z poczytaniem jakiejś bajki.

Koło 17 kolejny posiłek i faza przytulania, 18-19 drzemka po której wybieramy jakieś spokojne aktywności. 20:30 – kąpiel, później jedzenie i 21:30 po ukołysaniu i kołysance Kazik idzie spać do łóżeczka. Pierwsza pobudka nocna następuje o północy – karmienie nocne zwykle trwa 30-40 minut, bo zaspanie nie pozwala szybko jeść, a rozdrażnienie rozbudzaniem się wydłuża czas przewijania J. Tym sposobem przed 1 w nocy Kazik ląduje w naszym łóżku w sypialni – do rana śpi już z nami. Kolejne karmienia to okolice 3 i 6 rano. To pierwsze zwykle dłuższe i połączone z większą aktywnością i wzmożonym oglądaniem mieszkania, trwa godzinę – półtorej. To nad ranem – przeprowadzane na śpiocha, jedzenie z zamkniętymi oczyma, po nim obowiązkowe długie tulenie i zasypianie na mamie. Około 7 Kazika można odłożyć obok i pospać do 8 J

I to naprawdę jest niesamowity porządek. Wcześniej wszystko następowało o każdej możliwej godzinie i pierwszy miesiąc to czas niemal bez snu. Co też nie wpływa pozytywnie na umiejętność ogarnięcia przestrzeni J

Ten względny porządek to nie tylko kwestia przystosowywania się dziecka do życia. To również sprawa przystosowania się mnie do dziecka. Czynności, które początkowo zajmowały mi tyyyle czasu (choćby zwykłe przewinięcie – gdy zdejmuję pieluchę Kazik osikuje wszystko wokół, szykuję więc nową pieluchę, rozbieram go, wycieram, ściągam z przewijaka zasikane podkłady, a gdy leży już na czystym i suchym podkładzie, a ja w ręku trzymam nowego bodziaka – jego pęcherz znów ożywa i zasikuje nie tylko wszystko pod sobą, ale również mnie i czysty ciuch. W ten sposób przewijanie może rozwlec się i do następnego karmienia, jeśli niedajboże po drodze wkradnie się jeszcze robienie kupy lub ulanie, i pochłonąć kilka pieluch które jeszcze mogłyby się nadać i kilka zmian ciuchów, które nawet nie zdążą być zapięte) stały się rutynowe i zaczęły go zajmować dużo mniej – wprawa jest kluczem do sukcesu. A na to potrzeba czasu i praktyki, nic innego.

Początkowo nie umiałam też znaleźć czasu na NIC innego niż Kazik. Wraz z porządkowaniem rytmu dobowego i zwiększaniem umiejętności ogarnięcia Kazika w krótszym czasie – znajduje się czas również na zajęcie się mieszkaniem. Samą sobą jeszcze niestety niekoniecznie, ale liczę na to że to jeszcze przyjdzie z czasem.

I tak: jeśli uda mi się wstać przed Kazikiem to odkładam do szafek suche po nocnym zmywaniu naczynia, wycieram blaty. Raz w tygodniu staram się wówczas dokładnie wyszorować zlew i kuchnię, raz w tygodniu umyć sanitariaty w łazience. Rano myję się i ubieram w biegu, w okolicach pobudki Kazika. W trakcie jego popołudniowej drzemki odkurzam albo myję podłogi albo… idę spać razem z nim. Nie robiłam tego przez pierwsze tygodnie i to był błąd – mama ma czas spać wtedy gdy dziecko również śpi. Jeśli tego nie robi to zamienia się w zombiaka. Zombiak nie umie się dobrze zająć dzieckiem. A więc w trakcie drzemki my również śpimy – to bardzo ważna mądrość! Część drzemek wykorzystuję jednak w pierwszej kolejności na pranie, prasowanie, składanie prania, porządkowanie. Następny czas dla siebie mam dopiero po położeniu Kazika spać – o 21.30 wstawiam obiad (zupę jemy o 15-16, drugie danie dopiero wieczorem) i do 22.30 jemy kolację, oglądając głupi serial i podsumowując co się danego dnia wydarzyło. Następnie – zmywanie, mycie kuchenki, szybki turboprysznic, herbata, czasami nawet umycie włosów. Zanim młody się obudzi obchodzę całe mieszkanie i porządkuję po całym dniu – porozrzucane koce, pieluchy, porozstawiane nie na miejscu rzeczy, rozrzucone ubrania itd.

Po karmieniu o północy albo padam spać, albo napiszę coś na bloga (ten wpis powstaje na 3 raty i zwykle koło 3 w nocy), albo czytam ulubioną grupę matek na FB, raz w tygodniu sprzątam (tak, zdarza mi się sprzątać między północą a 3 nad ranem….). Raz na 10 dni zamawiam większe zakupy w markecie internetowym. Po dostawie wieczorem marynuję mięsa, dzielę warzywa, pakuję porcje obiadowe i mrożę – dzięki temu później codziennie udaje mi się wyrobić z obiadem, który zwykle przygotowuję na dwa dni.  Raz na 3 tygodnie zapasy dla Kazika w aptece internetowej – zwykle również w nocy.

I codziennie to samo. Na spidzie. Od nowa. Do znudzenia. Ale codziennie mamy dwa ciepłe posiłki, względnie czyste i poprasowane co trzeba, względny porządek. Mieszkanie świeci przykładem tylko raz w tygodniu, gdy akurat uda się zgrać dzień bez prania, po prasowaniu, po wytarciu kurzu, umyciu kuchni, łazienki, odkurzaniu… itd. Nie udaje się każdej z tych czynności wykonać codziennie, ale udaje się znaleźć taki dzień tygodnia gdy wszystkie one się nakładają – i to uważam za sukces. A więc jego podstawą jest umiejętność odpuszczenia sobie.

I tak nie dacie rady zrobić wszystkiego i o każdej dowolnej porze. A więc czasami trzeba machnąć ręką i iść z dzieckiem na spacer, zostawiając za sobą bałagan w mieszkaniu. A później wrócić, poprzytulać się i wspólnie zasnąć.

Sobie i wszystkim matkom życzę znalezienia równowagi i spokoju ducha! J

A jak znajdę jeszcze czas na ogarnięcie samej siebie, a później wrócenie do pracy i ogarnianie tego wszystkiego równocześnie to uznam to za olbrzymi sukces!